Η Σούζαν Άντονυ περιγράφεται ως διπλωματική, κομψή, γοητευτική, γενναιόδωρη, αποφασιστική, ευγενική, περίεργη, διασκεδαστική, και ανιδιοτελής.

Αγωνίστηκε για  το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, για τα εργασιακά δικαιώματα των φτωχών κι εργαζόμενων γυναικών, τα δικαιώματα των παιδιών, την κατάργηση της δουλείας και της θανατικής ποινής και πολλά άλλα. Βοήθησε την αγαπημένη της φίλη, επίσης φεμινίστρια, Ελίζαμπεθ Κάντυ Στάντον να μεγαλώσει τα 7 παιδιά της και αγωνίστηκε ιδιαίτερα κατά ενός νόμου του 19ου αιώνα που όριζε, εάν ο άντρας μιας γυναίκας πέθαινε όσο εκείνη ήταν έγκυος, να της πάρουν το παιδί μόλις γεννηθεί και να το δώσουν σε κάποιον κηδεμόνα που είχε ορίσει ο πατέρας.

Η Σούζαν Άντονυ αγωνίστηκε και κατά της έκτρωσης, την οποία χαρακτήριζε ως "παιδοκτονία", ενώ απέδιδε τα αίτιά της στην καταπίεση της γυναίκας. Πρότεινε την αντισύλληψη αντί για την έκτρωση. Τελικά το περιοδικό της "Επανάσταση", που εξέδιδε μαζί με τη Στάντον, χρεωκόπησε επειδή αρνιόταν να δημοσιεύσει διαφημίσεις για εκτρωτικά φάρμακα, οι οποίες ήταν το κύριο έσοδο των περιοδικών της εποχής. Μετά από αυτή τη χρεωκοπία, η Άντονυ αναγκάστηκε να δίνει συνεχώς διαλέξεις για τα έξι επόμενα χρόνια ώστε να καλύψει το χρέος των 10.000 δολαρίων.

Το 1854 η Βουλή της Νέας Υόρκης εναντιώθηκε στη γυναικεία ψήφο αποφασίζοντας ότι: "Αν οι γυναίκες ψηφίζουν το ίδιο κόμμα με τον άντρα τους, δε χρειάζεται να ψηφίσουν. Αν όχι, διασπάται η οικογένεια, οπότε ας μην ψηφίσουν.
Αν είναι ανύπαντρες είναι φοβερά άτυχες, ας ξαναπροσπαθήσουν".

Όμως, στις προεδρικές εκλογές του 1872 η Άντονυ με 15 συντρόφισσές της από το Ρότσεστερ, έγιναν οι πρώτες γυναίκες που ψήφισαν σε εθνικές εκλογές, και γι' αυτό συνελήφθησαν. Ο σκοπός της ήταν να φέρει αυτή την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Η δίκη ορίστηκε για το 1873 στο Ρότσεστερ, κι εκεί η Άντονυ που αφέθηκε ελεύθερη πληρώνοντας 1000 δολάρια πρόστιμο, αποστόμωσε τους επικριτές της με ένα προσεκτικά ετοιμασμένο νομικό επιχείρημα με τίτλο "είναι έγκλημα για έναν πολίτη των ΗΠΑ να ψηφίζει;" Όμως δεν κέρδισε την υπόθεση εξαιτίας κάποιων αμφίβολων νομικών ελιγμών του δικαστή, και της απαγορεύθηκε να προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Στο λόγο της με τίτλο "Κοινωνική καθαρότητα" (1875), η Άντονυ χαρακτήριζε την έκτρωση και την βρεφοκτονία, το βιασμό και την πορνεία, ως σφάλματα που έκαναν οι άντρες κατά των γυναικών, καθώς οι νόμοι που είχαν φτιαχτεί από άντρες θυματοποιούσαν κυρίως τις γυναίκες ενώ απήλλασσαν τους άντρες από κάθε ευθύνη. Ακόμα δήλωνε: "Το έργο της γυναίκας δεν είναι να μειώσει την αυστηρότητα της αναπόφευκτης ποινής για την παραβίαση του ηθικού νόμου, αλλά το να εμποδίσει αυτή την παραβίαση με την εξάλειψη των αιτιών που οδηγούν σ' αυτήν".
Η Άντονυ έδειξε ότι ο φεμινισμός δεν είχε σκοπό να καταστρέψει τη δομή των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά να ενδυναμώσει γυναίκες και άντρες ώστε να δίνουν ζωή ο ένας στον άλλον και οι δυο στα παιδιά τους, γεννημένα και αγέννητα.

Μόλις ένα μήνα πριν το θάνατό της, παρακολούθησε τη τελευταία συνδιάσκεψη σουφραζετών και γιόρτασε τα 86α γενέθλιά της στην Ουάσιγκτον. Η τελευταία δημόσια ομιλία της έκλεινε με τη φράση "η αποτυχία είναι αδύνατη".

Η Σούζαν Άντονυ πέθανε στις 13 Μαρτίου 1906, και μέχρι τότε μόνο τέσσερις πολιτείες είχαν δώσει στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου. 14 χρόνια μετά το θάνατό της προστέθηκε στο αμερικανικό Σύνταγμα η 19η τροπολογία, που έδινε δικαίωμα ψήφου σε όλες τις γυναίκες.